Autorzy

Na jasnej ścianie widać cienie dwóch osób od pasa w górę. Postać z lewej ma kapelusz i opadające na ramiona włosy, w ręku trzyma kubek. Druga postać mniejsza, z krótkimi włosami.

Paula Klama – absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Poznańskiej, autorka wierszy z zaprojektowaną formą graficzną i przebijającą się tematycznie nutą zawodową, finalistka konkursu poetyckiego organizowanego przez Fundację Diamentowy Głos w Warszawie 2016 r. oraz laureatka Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego Milowego Słupa w Koninie (edycja 2017 i 2018). W 2019 r. wydała swój debiutancki tomik pt. „Klamka upadła”. Jej wiersze można znaleźć, m.in. w „Antologii poezji współczesnej” ed. 2019, na łamach informatora branżowego dla architektów oraz w wielu portalach internetowych. W czasie wolnym rysuje, działa jako aktywna wolontariuszka Fundacji PODAJ DALEJ, jest też inicjatorką akcji „Mamo, tato, kup mi kask” propagującej bezpieczną jazdę na rolkach. Podejmuje wysiłki, by ludzie sztuki, w tym architekci, tworząc swe dzieła, starali się szukać takich rozwiązań, które w większym stopniu wychodzą naprzeciw potrzebom osób niepełnosprawnych, dzięki czemu realizowane projekty stają się bardziej dostępne dla wszystkich użytkowników. 

https://www.facebook.com/klamka.upadla/

https://www.instagram.com/paula.klama/ 

Przytulny pokój, gustowne drewniane meble obite czerwonym pluszem, biblioteczka, na ścianie zdjęcia. W głębi po lewej siedzi Paula Klama nachylona do rozmówcy. Bliżej na krześle Andrzej Seweryn, odwraca się do niej, prawą ręką gestykuluje, w lewej trzyma tekst.

Andrzej Seweryn – aktor i reżyser teatralny oraz filmowy; pedagog. W 1968 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie, do 1980 r. pracował w stołecznym Teatrze Ateneum, następnie wyjechał do Paryża, gdzie zagrał w „Onych” Witkacego w reż. A. Wajdy. Dostrzeżony przez P. Brooka występował w „Mahabharacie”, teatralnym widowisku, sfilmowanym kilka lat później i granym na całym świecie. W 1993 roku Seweryn, jako trzeci cudzoziemiec w historii, otrzymał angaż do Comédie Française, jednego z najbardziej prestiżowych zespołów teatralnych na świecie. Obecny także w kinie francuskim. Był wykładowcą Wyższej Szkoły Sztuki i Technik Teatralnych w Lyonie, a potem do 2010 r. Wyższego Konserwatorium Narodowego Sztuk Dramatycznych w Paryżu.

 

Na początku lat 90. zagrał kilka wybitnych ról w Teatrze Telewizji, m.in. tytułowe postaci dramatów Williama Shakespeare’a: „Ryszarda III” w reż. F. Falka i „Koriolana” w reż. M. Borka oraz „Don Juana” Molièra w reż. L. Wosiewicza. Wyreżyserował, m.in. „Tartuffe’a, czyli obłudnika” Molièra czy „Antygonę” Sofoklesa.

 

Pracował również w polskim kinie. Za rolę Stefana Wyszyńskiego w filmie Teresy Kotlarczyk pt. „Prymas. Trzy lata z tysiąca” otrzymał Złotą Kaczkę przyznawaną przez miesięcznik „Film” oraz nagrodę Telewizji Polskiej na XXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2016 roku, za rolę Zdzisława Beksińskiego w „Ostatniej rodzinie” Jana P. Matuszyńskiego, otrzymał nagrody na Festiwalach w Locarno i Gdyni oraz Orła 2017 za Najlepszą Główną Rolę Męską.

 

Od 1 stycznia 2011 roku jest Dyrektorem Naczelnym Teatru Polskiego w Warszawie, gdzie gra i reżyseruje.

 

Odznaczony Orderem Sztuk Pięknych i Nauk Humanistycznych, Legią Honorową Republiki Francuskiej, Złotym Medalem Gloria Artis – Zasłużony Kulturze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Marika Sypniewska – koninianka z lewobrzeżnego Konina, zodiakalny Lew, urodzona w chińskim roku Psa. Absolwentka Politechniki Poznańskiej na Wydziale Architektury i Urbanistyki (2010). Architekt, artystka fotograf zaangażowana w liczne projekty artystyczne, także o charakterze społecznym. Projektuje we własnym biurze projektowym, współpracuje z organizacjami pozarządowymi dokumentując działania osób z niepełnosprawnościami. Bohaterami jej fotografii są także ludzie sztuki i kultury oraz miasto, które kocha z wzajemnością. Autorka albumu zdjęć „Konin, jaki jest, każdy widzi” wydanego przez Miasto Konin w cyklu „Konin – lubię moje miasto/Z dołu” (2009). Zapracowana i ciągle w drodze. 

Skip to content